İki tür resim izleyicisinden söz edebiliriz: konuya bakanlar, resme bakanlar. Dengeli bir mesafede, kollarını göğsünde birleştirmiş halde tuvale bakan göz, kısa bakış süresinin sonunda, mesafeyi çiğneyerek eğilir, ressamın genelde sağ altta bulunan imzasına bakar ve yandaki resme geçer; ressamın imzası, onun için filmin sonunu belirten “the end” gibidir. Bu onun kibrinin ya da beğeni düzeyinin bir göstergesinden çok, arayışının eylemsel karşılığıdır; bir önceki görüntüden kopsa da, zihni, o resmin haritasını bir süre daha saklayacaktır; ta ki anlamlandırma süreci bir sonuca bağlanana dek… İkinci tür izleyici, tam tersi, büyülenmeye hazırdır; tuvalle arasında hiçbir mesafe koymaz, kuralları defalarca ihlal eder ve büyülenmenin … Kendi Kendime Düşünceler: Yalçın Gökçebağ okumayı sürdür