400×118 sezonun son sergisini Şık {gilded} ile gerçekleştiriyor. Irmak Canevi tarafından kurgulanan sergi 10 Temmuz 2023 tarihine kadar İMÇ 5. Blok No:5712‘de görülebilir.
Zeynep Beler’in yazdığı sergi metni:
Irmak, kurgular yaratan bir sanatçı. Stüdyoda, misafir sanatçı programlarında veya pop-up sergi hazırlığında olsun, elindeki malzemeleri değerlendirip – güzel sanatlar malzemeleri kadar hırdavat ve ofis malzemeleri de bunlar – heykelleri ile duvar yerleştirmelerini içkin bir söz dizimine sahip asamblajlar haline getirir. Bu sürecin kökeni, süregelen atölye toparlama ritüeline dayanır: sonuç olarak ortaya çıkan nesne ve yerleştirmelere bir ululamanın yanı sıra donakalmış bir aksiyon ve oyunculuk aşılanır. İzleyiciyi bir dizi işareti deşifre etmeye davet niteliğindedir bunlar: hayatının bir noktasında taşınma sonrasında eşyalarını yerleştirmiş ya da bir odayı toplamış olan herkesin okuyabileceği cümlelerdir. Bu kurgunun belki en net ve yerine yakışan örneği ile Irmak, 400×118’de sezonun son sergisi için bir araya getirdiği dört heykeliyle, özünde bir perde önü olan derme çatma sergi alanımızı sonuna kadar açarak arkasındakileri ortaya çıkarıyor.
Irmak’ın ağzından: 400×118’in iç haznesine yalnızca arkasında yer alan depo alanından erişmek mümkün. Mal sahibi Kemal Can burada kendinden yapışkanlı süngerli duvar panelleri, plastik mobilya detayları, taklit tavan oymaları, vb. dekorasyon malzemeleri depoluyor. Buradaki malzemeleri kullanarak ürettiğim dört heykel figürünü, galeriyi arkadaki odadan ayıran paneli kaldırarak ve depoda tutulan eşyaları fonda bırakarak göstermek istedim. 400x118i bir tiyatro sahnesi olarak gördüm sanırım ve yarattığım
karakterleri sergilerken sahne arkasını da set olarak kullandım.
Irmak’ın çalışmalarında sıkça karşımıza çıkan bir diğer tema da zevk meselesi. Çoğu zaman, yukarıda bahsi geçen hırdavat ve ofis malzemelerinin yanı sıra yüksek kalite sanat malzemeleri kullansa da, burada çoğunlukla ucuz strafordan yapılmış, bir zamanların görkemli, şimdininse dejenere ve şatafatlı malzemelerine öykünen bir kalabalık var: yaldızlar, karmaşık detaylar, yaprakların ve dalgaların havai sembolizmi. Bunu yaparken başka bir eşiği, yani sınıf eşiğini ve beraberinde gelen zevk sahibi olma hakkını aşıyor, kendisiyle ve bizimle yüzleşiyor. “Muhtemelen evi[nde] asla kullanmayacağı” bu dekoratif
unsurlardan neşeli heykeller yapan sanatçı, eserin pastel renkleri ve şen şakrak detaylarına tezat karanlık duygulardan da ilham alıyor: kibir ve bunun bize maliyeti gibi.
