Sir John Everett Millais tarafından yapılan Ophelia, Tate koleksiyonundaki en popüler Ön-Rafael eserlerinden biridir. Millais, Ophelia’nın dereye düşüp boğulduğu trajik ölümünü tasvir eder. Shakespeare’in Hamlet oyunundan en bilinen sahnelerden biridir bu.
Ön-Rafaelciler ciddi ve önemli konulara odaklanırlar ve genellikle tarihi kostümler kullanarak modern yaşamdan ve edebiyattan alınan konuları işlerler. Doğrudan doğanın kendisinden, mümkün olduğunca gerçekçi ve inanılmaz derecede ayrıntılı tasvirler üretirler.
Ophelia, William Shakespeare‘in unutulmaz Hamlet eserinde bir karakterdir. Babası Polonius, sevgilisi Hamlet tarafından öldürüldüğünde delirir. Çok genç yaşta keder ve delilik içinde ölür. Millais’in Ophelia eserinde gösterilen olaylar aslında eserde görülmez. Kraliçe Gertrude ile Ophelia’nın kardeşi Laertes arasındaki bir konuşmada Ophelia’ın ölümüne atıfta bulunulur. Gertrude, Ophelia’nın çiçek toplarken nehre nasıl düştüğünü ve yavaşça nasıl boğulduğunu anlatır. Sahne şöyledir;
Hamlet, Perde 1V, Sahne V11
Laertes: Boğulmuş! A, nerede?
Kraliçe Gertrude: Derenin kenarında büyüyen bir söğüt vardır,
Cam gibi derede beyaz yapraklarını gösterir. Onunla, karga, ısırgan, papatya ve uzun mor çiçeklerden fantastik çelenkler yapardı. Cömert çobanlar daha kaba bir isim takarlar, Ama bizim soğuk kızlarımız onlara ölü adamların parmakları der. Orada, sarkık dallarda taç otları Asmak için tırmanırken, kıskanç bir parça kırıldı, Otlu kupaları ve kendisi aşağı düştüğünde ağlayan dereye. Giysileri genişçe yayıldı ve bir süre denizkızı gibi onu yukarı taşıdılar; Bu sefer eski şarkılardan parçalar söyledi, Kendi sıkıntısıyla baş edemeyen biri gibi, ya da o elemente özgü ve bu elemente özgü bir yaratık gibi. Ama uzun süre, içkiyle ağırlaşmış giysileri, zavallı sefili melodik yatağından çamurlu ölüme sürükleyene kadar.
Laertes: Eyvah, o zaman boğuldu mu?
Kraliçe Gertrude: Boğuldu, boğuldu
Ophelia’daki çiçeklerin çoğu ya oyunda bahsedildikleri için ya da sembolik değerleri için dahil edilmiştir esere. Örneğin, Ophelia’nın boynundaki menekşe halkası sadakatin bir simgesidir, ancak aynı zamanda iffet ve ölüme de atıfta bulunur. Millais, Ewell’da bu çiçekleri nehir kenarında yabani olarak büyürken görmüştür. Nehir sahnesini beş ay boyunca resmettiği için, yılın farklı zamanlarında açan çiçekleri bu eserde birlikte görmek mümkündür.
Millais her zaman doğrudan doğanın kendisinden, ayrıntılara özen göstererek resim yapmıştır. Çiçekler doğadan tek tek gerçek hallerinden çalışılarak tasvir edilmiştir. Millais ölü ve kırılmış yaprakların yanı sıra tam çiçek açmış çiçekleri de göstermektedir. Millais’in oğlu John, babasının çiçeklerinin gerçekçiliğini anlatmak için, bir sınıf dolusu öğrenciyi kırsala götüremeyen botanik dersi veren bir profesörün, doğanın kendisi kadar öğretici oldukları için onları Ophelia eserindeki çiçekleri görmeye götürdüğünü aktarır.
Millais, sanat malzemesi satıcıları tarafından karıştırılmış boya tüplerini hemen kullanabileceği şekilde temin edebiliyordu. On dokuzuncu yüzyıl boyunca yeni pigmentler geliştirilmişti. Millais, minerallerden, değerli taşlardan, kayalardan, sebzelerden, böceklerden ve bitkilerden gelen geniş bir pigment yelpazesine sahipti. Kullandığı renkler; kurşun beyazı, çinko beyazı, lacivert kül, vermilyon, krom oksit, çinko sarısı, krom sarısı, kobalt mavisi, Prusya mavisi, yanık toprak rengi, Napoli sarısı, kök boya gölü, fildişi siyahı ve kemik siyahıydı. Millais’in yeşilleri ise muhtemelen bir tüp yeşil boyadan elde edilen krom sarısı ve Prusya mavisinin karışık yeşilleriydi.
Millais, Ophelia’yı 1851 ile 1852 yılları arasında iki ayrı yerde resmetti. Eserin manzara kısmını dışarıda, Surrey’deki Ewell’de Hogsmill Nehri kıyısında, Ophelia figürünü Londra’daki Gower Street stüdyosunda içeride çalıştı.
Ophelia, Ön-Rafaelci tarzın en iyi halinin temsillerinden biridir. Suda sallanan her kamış, her yaprak ve çiçek, doğanın doğrudan ve titiz bir şekilde gözlemlenmesinin ürünüdür. Boğulan kadının yavaşça bulanık suya batmasını izlerken, Viktorya dönemi sanatında çok yaygın olan melankoli tonunu ruhumuzun her noktasında deneyimliyoruz. Millais’ın, Ön-Rafaelcilerin ideallerini Viktorya dönemi duyarlılıklarıyla birleştirme becerisindeki ustalıkta gözlemlenir. Ophelia’yı tasvir edişi, karakterin kendisi kadar unutulmaz olmuştur. Figürün suda süzülmesi, orta kısmının yavaşça batmaya başlıyor oluşu, eser için özel olarak satın alınan antika elbisenin kumaşının yüzerken ağırlığının açıkça görülmesi, figürün ellerinin teslimiyet pozunda kaderini kabul ediyor oluşu ve yüz ifadesindeki derin acı hepsi kusursuz bir planının parçasıdır.
Ophelia, tüm olağanüstü teknik özellikleri ve derin anlamının dışında benim için ayrı bir yere sahip. Kıymetli bir arkadaşımla türettiğimiz eser tahmin etme oyunumuzun en sevilen ve üzerine en çok konuşulan öznesi! Yüzlerce yıl sonra hayretle izlenmek, üzerine bu kadar çok konuşulmak kusursuz bir duygu olsa gerek.
Peki, kim kime daha borçlu dersiniz Shakespeare mi? Millais mı?
